Środek stylistyczny nazywany personifikacją (uosobieniem) polega na nadawaniu cech typowo ludzkich zwierzętom, przedmiotom lub materii nieożywionej w ogóle. Często ten zabieg jest stosowany przez poetów oraz pisarzy, szczególnie zaś upodobali go sobie autorzy różnorakich baśni.
Któż nie zna brzydkiego kaczątka, tudzież opowieści o króliku i żółwiu? Zwierzęta symbolizują w tych opowiadaniach typowe cechy ludzkie, na przykład lis reprezentuje stereotypowo spryt i przebiegłość, natomiast lew uosabia odwagę i męstwo. Porównania takie jak „wierny jak pies” także nawiązują do pozytywnych albo negatywnych cech kojarzonych z odpowiednimi gatunkami zwierząt.
Takie przekonania utarły się zapewne na podstawie obserwacji zachowań tych stworzeń żyjących zazwyczaj w bardzo bliskim sąsiedztwie człowieka. Czasami dochodzisz do dziwnego, a zarazem intrygującego i ciekawego pytania- jakim zwierzęciem jesteś? Może wydać się interesujące, iż czujemy wewnętrzną potrzebę utożsamiania się z jakimś gatunkiem dziko żyjącego organizmu, a może domowego pupila.
Jakim zwierzęciem jesteś?
Ludzka psychika jest bardzo złożona i jej niektóre mechanizmy są zbyt abstrakcyjne byśmy pojęli je w pełni. Być może, jest to głęboko ukryty zew natury, który odzywa się i przejawia w taki sposób? Niemniej, jednak jeżeli chcemy otrzymać odpowiedź na to pytanie zbadajmy wpierw, jakie są nasze charakterystyczne cechy, a także porównajmy je ze wzorcowymi zachowaniami zwierząt.
Zapewne prędko zajdziemy stworzenie, którego charakter pokryje się w największym stopniu z naszym. Przyznajmy, że mimo rzucającej się w oczy bezużyteczności takiej wiedzy, to pewna część naszej ciekawości zostaje zaspokojona. Zapewnia to więc większy komfort psychiczny. Nieraz warto skupić się na z pozoru mniej ważnych rzeczach. Żyjąc w biegu przerażająco często zapominamy o potrzebach naszej duszy. Warto zatrzymać się w tym pędzie choćby na krótką chwilę i przemyśleć- o co tak naprawdę chodzi i na czym nam zależy. Dzięki takim pauzom jesteśmy bardziej skłonni do zmiany złego postępowania.
